Miesiąc: lipiec 2012

Jest lepiej, trochę się zdystansowałem. Jeszcze kilka dni pozwolę sie odleżeć autoreferatowi. Mam nadzieję, że nie będzie już dużo bawienia się z tym.

W formularzu brakuje mi jeszcze sformułowania określającego mój wkład. Chcę wymyślić formułkę, która pozwoli mi skorzystać z procedury ctrl-C – ctrl-V. Zdecydowanie mi się nie chce wymyślać innego sformułowania na każdy tekst współautorski. Muszę też pozbierać oświadczenia od współautorów. Myślę, że nie będzie z tym problemów, jednak mam trzy teksty, gdzie współautorem jest młodsza koleżanka – chcę, żeby mogła wykorzystać te publikacje w swojej habilitacji z pożytkiem dla siebie. Dlatego chcę z nia wspólnie ustalić, co piszemy. Bez presji i tak uczciwie, jak to się tylko da. Bardzo nie chcę się przejechać na czyichś plecach, a w szczególności młodszej ode mnie koleżanki, z drugiej strony, choć wszelkie wątpliwości chętnie rozstrzygnę na jej korzyść, to nie chcę również ze swoich pleców robić autostrady.

I jeszcze jedno. Pani z admnistracji, która zajmuje się doktoratami i habilitacjami obiecała pomoc. Bez łaski, bez proszenia, po prostu proaktywnie wykonuje swoje obowiązki. Nie muszę dodawać, że to ulga i nawet jeśli się tego spodziewałem (to niezwykle profesjonalna osoba), to i tak jest  to miła deklaracja. Jest ona też gwarancją, że wszystko zostanie dopięte na ostatni guzik.

Mam poczucie, że sprawy dziarsko posuwają się do przodu. Wyboista na początku droga staje się coraz bardziej autostradą, po której mknę ku celowi rozpoczęcia postępowania.

I jeszcze jedna 'drobnostka’. Dowiedziałem się wczoraj, że moja uczelnia sfinansuje postępowanie. Pewnie to zawsze zakładałem, jednak dobrze się o tym dowiedzieć. Moja habilitacja jest 'zabudżetowana’. 

Powiedziałem sobie, a i zrobiłem drogą dźwięku nieartykułowanego: ufff. 

Od dziś rana biorę się do prac na dwa fronty. Po pierwsze, piszę autoreferat, po drugie bierzemy się (tak, celowo użyłem liczby mnogiej) do tego okropnego formularza dorobkowego. Biorę się do tej pracy, choć mój brak entuzjazmu wobec procedury pogłębia się. Mam znów poczucie bezsensu. Wiem, że muszę, wiem, że nie da się bez tego, jednocześnie mam coraz wyraźniejsze poczucie miałkości sprawy, idiotyzmu procedury, a to wszystko w poczuciu kompletnej bezsilności.

Bardzo dobrze napisano na forum, że komisji uchodzi na sucho zmiana zasady oceny w postępowaniu (z dorobku na człowieka), na dodatek można tego bronić, bo przecież 'wiadomo, o co chodzi’. Wiécie, rozumiécie, zaraz wam wytłumaczymy, co poeta, pardon, recenzent czy inna komisja, naprawdę miała na myśli. Słowa przestają znaczyć to, co normalnie znaczą, zaczyna się  habilitacyjna nowomowa….

Rozmawiałem też z kolegą wybitnym a życzliwym. Udzielił wsparcia, nawet zadzwonił z dodatkowymi przemyśleniami, obiecał przeczytać autoreferat. Życie jest takie piękne, gdy kolega wybitny po plecach poklepie.

Dalej mi sie nic nie chce. Zupełnie. Pewnie po części to lato. Ale po części to rozglądanie się wokół. Zastanawiam się, czy mnie też trafi po habilitacji.

Parę dni temu kolega z uczelni, który niedawno się habilitował, pokazał mi świeżutko wydaną książkę. Książka jak książka, nie moja dziedzina, nie znam się, można by powiedzieć, wydana w jakimś świeżo założonym wydawnictwie i składa się….z wcześniej opublikowanych tekstów kolegi. I mi opadła szczęka. Kolega nie jest bowiem nowym Levi-Straussem, Chomskym, Malinowskim czy Wittgensteinem. Ot, jest baaaardzo zwykłym polskim doktorem habilitowanym. Jego teksty są powszechnie dostępne, kto chce, przeczyta, jednak on zbiera je w nowej formie i wydaje jako książkę. Dla jasności: autor podaje źródła – nie ma mowy o żadnej nieuczciowści). 

I zadaję sobie pytanie: po co? Czy rzeczywiście po habilitacji zmienia się perspektywa tak bardzo, że zaczyna się uznawać swe teksty napisane przez siebie po doktoracie za warte drugiego wydania? Czy rzeczywiście postępowanie habilitacyjne ma taki wpływ na obraz świata habilitanta? Po habilitacji otwiera się ten Nowy wspaniały świat, w którym odkrywamy, że do tej pory pisaliśmy niedocenione przez czytelników perły. I trzeba je ustawić na wystawie wydanej przez kolegę książki…..

Daję przylad kolegi, bo jest klinicznym przykładem tego, co obserwuję od jakiegoś czasu. Młody, prężny nagle po habilitacji zaczyna obcinać kupony. Już nic nie musi. Zaczyna przypominać światu o dziełach, które opublikował. Smutno mi i mam wielką nadzieję, że mnie ta habilitacyjna kurara nie trafi.

Skomentowano to już na forum, jednak nie mogę się powstrzymać, by nie powiedzieć paru słów o negatywnej decyzji w tym Postępowaniu . Decyzja jest kuriozalna. Przed komentarzem warto przypomnieć, że ustawa mówi o tym, że stopień doktora habilitowanego nadaje się na podstawie znacznego wkłądu w naukę. A co w uzasadnieniu pisze przewodniczący rady? Otóż przewodniczący rady pisze o nieposiadaniu kwalifikacji niezbędnych samodzielnemu pracownikowi naukowemu.

Zostawię na boku implikacje, że owe rażące niedostatki warsztatowe są całkiem nieproblemowe na poziomie doktoratu. Okazuje się, że taki zwykły doktor może nie umieć problematyzować syntetyzować 'materii badawczej’, potrzebne jest to doktorowi habilitowanemu. A mnie się wydawało mi się, że to juz przydatne w pracy magisterskiej. Co kluczowe bowiem tutaj: ani habilitanta, ani jego dorobku nie ocenia się w kategoriach kompetencji samodzielnego pracownika naukowego! Recenzenci mają ocenić wkład w dyscyplinę! I ważne jest nie tylko dlatego, że tak mówią przepisy, ale również dlatego, że nigdzie nie są określone cechy samodzielnego pracownika. Zresztą zawsze mnie drażniła i drażni ta idiotyczna etykieta.

Zastanawiam się bowiem, czy jak piszę teksty pod swoim nazwiskiem, to nie jestem samodzielny? Sam piszę, sam wybieram temat, sam stukam w klawiaturę, sam wysyłam do redakcji. No wydawałoby mi się, że jestem w tym samodzielny. A czy jak recenzuję teksty, to nie jestem samodzielny? Sam czytam artykuł, sam piszę recenzję po samodzielnym wyrobieniu sobie zdania. A może nie byłem samodzielny recenzując doktorat (ale o tym sza, przecież wiadomo, że mi nie wolno – nie napiszę o tym w autoreferacie)? A jak robię badania, na które ktoś łoży forsę, to też nie jestem samodzielny? Sam wymyślam, sam składam podanie…..Tak, jasne, czasem te wszystkie rzeczy robię z innymi ludźmi (poza pisaniem recenzji), ale robię je też sam. Tak na chłopski rozum – jestem dość samodzielny. Nawet samodzielnie na konferencje potrafię pojechać.Ba! Nawet sam bilety potrafię kupić!

To może by mi się jednak ta habilitacja należała za zasługi samodzielności? Ładnie proszę, bardzo ładnie….

Nic mi się nie chce. Nie chce mi się pisać, choć gonią terminy. Nie chce mi się zajmować habilitacją, choć dobrze by to już pchnąć. To był dość ciężki rok i najchętniej bym sobie poodpoczywał, zrobił długie wakacje. Niestety, szansa  na nie jest minimalna. Może za jakiś czas się uda. Nie cierpię urlopować, gdy wiszą nade mną pilne rzeczy do zrobienia. Szczególnie takie jak ten cholerny autoreferat i formularz dorobkowy.

Nawiasem mówiąc, coraz bardziej dochodzę do wniosku, że tak ogólnie to nie ma większego znaczenia, co napiszę. Zakładając nawet, że recenzenci przeczytają to, co napiszę, to, podejrzewam, będzie to miało minimalny wpływ na to, co myślą. Gdy czytam recenzje,  ostatnio również w wznowionym wątku recenzyjnym, to częściej zgrzytam zębami niż myślę, że chciałbym takiego recenzenta.   Nadal jest niewiele recenzji, które poważnie traktują rozporządzenie. Oczywiście, można się kłocić, czy takie czy inne sfromułowanie jest czy nie jest analizą wkładu, ja jednak wolałbym, żeby recenzent pisał wprost. Z kolei autoreferaty nadal częściej się odnoszą do zainteresowań w życiu płodowym niż do krótkiego omówienia, co znaczy dorobek. 

Chętnie trzasnąłbym tym wszystkim w cholerę. Mam poczucie, że wszedłem do rzeczywistości, którą wymyślił jakiś podrzędny Kafka…..