Miesiąc: sierpień 2012

Dostałem uwagi. Niestety, myślę, że sensowne i muszę jeszcze popracować nad autoreferatem. A właściwie uzupełnić go. Mówiąc szczerze, zastanawiałem się sam nad tym, o czym napisał kolega, jednak stwierdziłem, że nie ma sensu tak roszerzać autoreferatu. Niestety, skoro komentarz przyszedł od kogoś, kto jest mądrzejszy ode mnie, trzeba się brać do uzupełnień, a nie filozofować. Niestety, poprawki zajmą mi chwilę, bo przez kilka następnych dni będę miał mało czasu na pracę nad tym cholerstwem.

Nic to jednak, na razie jestem na dobrej drodze, na początku września będę miał wszystko zapięte na ostatni guzik. Zostaną już tylko uzgodnienia logistyczne.

Przeczytałem jeszcze raz mój autoreferat. Czytając, nie uniknąłem oczywiście zastanawiania się nad setką rzeczy, które mógłbym jeszcze wstawić, jakieś dodatkowe liczby, dodatkowe informacje. To taki dokument, który można by doskonalić w nieskończonośc. Gdy tak zacząłem się zastanawiać i samodzielnie wywracać wszystko do góry nogami…. na szczęście po chwili się opamiętałem. Po opamiętaniu się doszedłem do wniosku, że mój autoreferat jest chyba już gotowy. Niestety, nadal mi zimno w stopy.

Po przemyśleniu wysyłam autoreferat do kolegi wybitnego. Umówiliśmy się, że kolega skomentuje autoreferat. Mam nadzieję, że nie wywróci mi wszystkiego do góry nogami, a poprawki, które zasugeruje, będą kosmetyczne.

Zastanawiałem się nad tym trochę, nie jest to bowiem dla mnie oczywista prośba. Przeważyła jednak chęć 'zrobienia habilitacji’ i to, co napisałem w poprzednim wpisie. Wyhabilitowali się ludzie o 'obiektywnie’ gorszym dorobku niż mój, są też  tacy, których habilitacja wywołała u mnie nadwerężenie mięśni odpowiadających za ruch brwi w górę. Jeśli tak, to powinienem schować do kieszeni dumę i zrobić wszystko w mej mocy, by się wyhabilitować. A to oznacza również wysłanie autoreferatu z prośbą o komentarze.

Dla porządku dodam: kolega wybitny jest w bardzo bezpiecznej odległości od moich badań i z całą pewnością nie zostanie moim recenzentem. W przeciwnym razie autoreferatu nie wysyłałbym mu.

Blisko, coraz bliżej mi do 'stanu gotowości’ i coraz bardziej ogarnia mnie trema, czy, jak mówią Brytyjczycy, mam zimne stopy. Oczywiście nie ma mowy o wycofaniu się, jednak nie zmienia to faktu, że zaczynam się denerwować, niepokoić. Dawno nie odczuwałem tego uczucia 'przedegzaminacyjnego’, kiedy zbliża się moment próby. Przed egzaminem jednak delikwent ma jakąś niewielką kontrolę nad swoim losem. Tak samo jest w wypadku doktoratu – mogę się bronić. Tu w momencie złożenia wniosku kończy się mój wpływ na sytuację. Będę mógł jedynie czekać.

Zastanawiałem się, czy jestem optymistyczny czy pesymistyczny. I chyba nie jestem ani jednym, ani drugim. Nie mam zdania. Potrafię sobie wyobrazić scenariusz, w którym recenzje mówią o mojej habilitacji jako o oczywistości, ale potrafię sobie też wyobrazić scenariusz dokładnie odwrotny – z czym tu sie habilitant pcha do ludzi?! Pewnie w ten sposób staję się raczej pesymistyczny. A wszystko to, gdy widzę, że dostają habiitację ludzie o 'obiektywnie’ gorszym dorobku niż mój. Czasem o znacznie gorszym dorobku.

I czasem mnie to wszystko przeraża.

Dostałem już pierwsze odpowiedzi od współautorów. Jak się spodziewałem, na razie nie było żadnych problemów. Właściwie to mam cień wątpliwości wobec jednej osoby (obawiam się o szybkość reakcji, ewentualne negocjacje co do wkładu procentowego), ale myślę, że i tu nie będzie większych problemów. Oby.

Niestety, znów nieco zarzuciłem sprawy habiitacyjne. Spiętrzyło się troche spraw, którymi się muszę zająć. Mam nadzieję, że pod koniec tygodnia zakończę autoreferat i formularz dorobkowy. Mam nadzieję, że w ciągu 2-3 tygodni będę gotowy. Zostanie tylko ustalenie z uczelnią, jak to zorganizować logistycznie. Chciałbym mieć  wszystko to, co mogę mieć, pod kontrolą, zanim złożę wniosek do CK.

Nie pisałem parę dni, przeszkadzały mi przeróżne rzeczy, w tym chęć nicnierobienia. Na forum zajadła dyskusja na temat znacznego wkładu. Właśnie przeczytałem, że  wkład w rozwój dyscypliny ma wszystko, w tym wystąpienia konferencyjne. Taka powszechność znacznego wkładu jest dla mnie czymś zaskakującym, ale są przecież takie rzeczy, które się nawet filozofom nie śniły.

Pozostaje mi przyjąć, że w momencie uzyskania stopnia (jeśli to nastąpi), będę miał certyfikat na znaczny wkład w rozwój mej dyscypliny. Rozważę nawet ponformowanie o tym kolegów i koleżanek na świecie. Mogą przecież o tym nie wiedzieć….

Byłem zdecydowany wpisać przyjęty do druku artykuł do formularza dorobkowego, już chciałem uzasadniać na forum i na blogu, ale się zatrzymałem wpół oddechu. Koleżanka kramka przekonała mnie, ot, tak, po prostu.

Mówiąc krótko: sprawa najzwyczajniej śmierdzi. I nie ma tu co dyskutować o świecie, o sensowności żadnej. Trzeba sobie powiedzieć jasno: artykuł przyjęty do druku, ale bez DOI, to po prostu przekręt, a przynajmniej jego potencja, pewność prawie! A może on wcale nie jest przyjęty? A może redaktor naczelny pisma (niby za 32 pkt, ale kto wie, czy już te punkty to nie przekręt) łapówkę wziął i emaila wystosował? A może doszło do innej transakcji, bardziej wiązanej (dla przykładu, trza było lewą recenzję artykułu złożonego do druku wypisać)? A może jeszcze i inne cuda i wianki, ćmoje boje i dzikie wężę zaszły między redaktorem i habilitantem2012? A niech udowodnią, że nie zaszły!

W imieniu redaktora i swoim oświadczam, że nie potrafimy udowodnić, że nic nie zaszło (a to właściwie znaczy, że już prawie zostaliśmy przyłapani na gorącym uczynku) i z tego powodu uroczyście oświadczam również, że artykuł wpisany nie zostanie. Koleżanko kramko, CK ma świętą wręcz rację –  pilnuje. I niechaj pilnuje dzielnie, bowiem my nie chcemy krętaczy!  A w szczególności krętaczy  z artykułami przyjętymi do druku.

Krętaczom mówimy zdecydowane 'nie’!