Miesiąc: październik 2013

Mam jeszcze jeden komentarz na temat mojego 'chorobliwego zaglądania’. Otóż dokumentacja, która zamieszczana jest na stronach CK, zamieszczana jest właśnie po to, by do niej zaglądać. Po to, by proces awansowy stał się transparentny. Prof. Śliwerski, insynuując mi jakieś obsesje, nie rozumie, że właśnie chodzi o to, by zaglądać szperać, komentować, również negatywnie. Większość komentarzy na temat nowej procedury habilitacyjnej, jakie czytałem, zawierało nadzieję, że ta jawność wymusi wyższą jakość recenzji.

 

Rozumiem jednak problem. Nowa procedura habilitacyjna pozwala byle chłystkowi jak ja komentować profesorskie słowo objawione. I profesorska korona mogłaby z profesorskiej głowy spaść. Moim zdaniem jednak, jeśli korona spada od czytania i komentowania recenzji habilitacyjnych, to może głowa powinna zostać niekoronowana. I dlatego właśnie będę się pogłębiał w chorobie i dalej zaglądał na strony CK.

 

Tak, jak przypuszczałem, Pan Profesor nie zaakceptował komentarza z linkiem do mojej odpowiedzi na jego wpis. Z kolei pojawił się komentarz na temat mojej buty – to jakoś Panu Profesorowi nie przeszkadzało oraz inne komentarze, zaskakująco podobne do stylu wypowiedzi Pana Profesora. Najwyraźniej jednak polemika w pedagogice polega na tym, że profesor rzecze. Chylę czoło przed standardami akademickimi, Panie Profesorze.

 

Nie mogę nie odnieść się do tego, co napisał o tym blogu Prof. Śliwerski.

 

Zanim przejdę do meritum, parę słów o języku Pana Profesora. Otóż zechciał Pan Profesor napisać o 'sfrustrowanych doktorach’, którzy uprawiają 'czarną propagandę’. Mój blog jest 'ględzeniem’, a także 'paplaniem’, niczego od siebie nie wymagam, na dodatek, Profesor implikuje, jestem 'frustratem’, 'nieudacznikiem’ czy też 'gościem z kompleksem’. Na dodatek 'chorobliwie zaglądam’ na strony CK, jestem 'besserwisserem’. Nieźle!!

 

Najwyraźniej Pan Profesor już zapomniał, co to jest polemika. I zamiast się odnieść do tego, co napisałem, atakuje mnie osobiście. Zaiste piękny to przykład dla podopiecznych i innych pedgagów. Nie ma jak rzucić parę insynuacji – może coś się przyczepi, a argumentować już nie trzeba. Bo jeśli chodzi o argumentację, to tejże we wpisie Profesora Śliwerskiego nie ma. Niewątpliwego smaczku dodaje to, że te inwektywy pochodzą od profesora, tak, tak, pedagogiki.

 

I tu chciałem się odnieść do owego meritum. Tyle że owego meritum nie ma. Ot, po prostu, według Pana Profesora, termin to nie termin, bo to  'termin instrukcyjny’. Wydaje się jednak, że Pan Profesor się pomylił: chodzi chyba o 'termin aspiracyjny’!

 

Wpis Profesora Śliwerskiego zasmucił mnie i zdziwił. Zasmuciła i zdziwiła mnie łatwość, z jaką przychodzi członkowi, podobno, elity polskiej nauki, rzucić błotem. Nie zna mnie Pan Profesor, nie wie o mnie nic, a posuwa się do insynuacji, że jestem chory psychicznie oraz do tego, że nie prowadzę badań naukowych (nie wiem, jak Pana Profesora, jeśli miałoby mnie dotknąć, to raczej to drugie). Nie czuję się jednak obrażony. Inwektywy zamiast polemiki nie obrażają, z pewnością jednak dają świadectwo.

 

I na koniec: napisałem komentarz pod wpisem Pana Profesora. Zostałem potraktowany protekcjonalnie. Mojej równie protekcjonalnej odpowiedzi Pan Profesor zdecydował się nie dopuścić. Majestat nie pozwolił?

 

Pozwolę sobie zamieścić tę odpowiedź na blogu Pana Profesora. O reakcji poinformuję.

 

Dziś wpis na temat postępowania, do którego zaglądnąłem przez przypadek. Okazało się, że postępowanie stare, habilitacja z archeologii padła na początku roku. Postanowiłem jednak napisać, bo zaciekawiło mnie uzasadnienie. Otóż w decyzji odmowy widnieje stwierdzenie, że 'opracowanie nie stanowi oryginalnego, znaczącego wkładu w rozwój archeologii średniowiecza’.

 

Mam problem z tym uzasadnieniem, ponieważ osiągnięcie (w wypadku habilitantki książka nazwana opracowaniem) nie ma mieć znaczącego wkładu, a znaczny – niby nic, a jednak to inny wymóg. Osiągnięcie, co prawda ma być oryginalne, jednak ustawa nie mówi nic o oryginalnym wkładzie. Nie dość więc, że biednej habilitantce kazano mieć wkład znaczący, to na dodatek oryginalny. Można by więc argumentować, że oceniono habilitantkę według kryteriów wyssanych z palca (być może nawet brudnego).

 

Oczywiście, zupełnie spokojnie można przypuszczać, że nikt nikogo nie oceniał źle czy 'inaczej’, po prostu dokument jest napisany niedbale, nonszalancko i bez znajomości ustawy. Czy jednak to znaczy, że można uznać, że sie nic nie stało? Nie wiem, czy decyzja została podjęta wadliwie, jednak z dokumentu wynika, że została podjęta na podstawie kryteriów, których ustawa nie przewiduje. Równie dobrze można by napisać, że habilitację uwalono, bo książka nie miała obrazków.

 

 Co z tą decyzją zatem?

 

 

 

Oto moje trzy grosze na temat artykułu dyskutowanego na forum, z częścią pojawiających się argumentów zgadzam, z częścią nie. Po pierwsze, czy habilitacja powinna być obowiązkowa? Potrafię wymienić argumenty za, potrafię wymienić argumenty przeciw. Przeważają chyba argumenty za. Myślę, że obowiązkowość habilitacji przynajmniej powinna koncentrować nas na dalszej pracy. Rozmawiałem zresztą kiedyś z osobą na stanowisku Assistant Professor (Georgetown). Miała ponad rok do przejścia na tenure i zapieprzała jak mały samochodzik. Jasne było, że jeśli komisja uzna, że jej dorobek jest zbyt mały, wylatuje z uniwersytetu. Tak, tak, to przejście było obowiązkowe (było na nie 6 lat, a dorobek trzeba było zebrać większy niż w Polsce).

 

Po drugie, mam wrażenie, że jest to list adiunkta, który jest rozżalony, że jego posada nie jest już tak komfortowa i miła, jak to było na przykład 20 lat temu. Najpierw trzeba było odpocząć po doktoracie, potem pomyśleć, co by tu zrobić na habilitację, a potem może i parę publikacji napisać (a co!), ale nie żeby się przy tym zadyszeć, czy nie daj, Boże, spocić. Tak, świat się zmienił, praca naukowa jest znacznie bardziej intensywna, nie ma czasu na dwuletni odpoczynek po doktoracie (czy to dobrze czy źle, to osobna sprawa). Ta intensyfikacja dotyczy zresztą nie tylko nas.

 

Argument o tym, że pani doktor nie pisała, bo urodziła dziecko i zajęła sie jego wychowaniem (mam wrażenie, że chce nam ona powiedzieć, że to bardzo ważne rzeczy) zaskoczył mnie. Pisanie i publikowanie to nasz obowiązek, a nie łaska robiona przez panią doktor, jak dziecko akurat w przedszkolu, a jej sie nudzi.

 

I trzeci komentarz. Otóż dorobek pani doktor nie 'okazał się’ śmieciami. Ten dorobek zawsze był mierny. Tyle że był (i nadal często jest) tolerowany na polskich uczelniach i w recenzjach habilitacyjnych. Problem nie jest w dorobku. Problem w tym, że wreszcie zaczyna się mówić: 'Sprawdzam.’. I czas najwyższy!

 

Naprawdę  wolałbym przeczytać: 'ślizgałem się, bo było można, a teraz mam problem.’.

 

Pojawiło się kolejne postępowanie, w którym zarzucono habilitantowi plagiat. Tym razem jednak popełnienie plagiatu zostało nawet użyte w uzasadnieniu odmowy stopnia. W decyzji czytamy:

 

Dostrzeżone w pracach naukowych plagiat i autoplagiaty dyskwalifikują Habilitanta w opinii komisji w również kontekście prawnym i etycznym.

 

To chyba najostrzej sfromułowana krytyka plagiatu w postępowaniach habilitacyjnych, które widziałem. Jednak mam ochotę zapytać: no i? Czy poza niewatpliwie przykrym pręgierzem publicznie podanej decyzji odmowy habilitacji, uczelnia podjęła jakieś kroki? Tak, odmowa habilitacji jest dotkliwa, jednak ona nastąpiłaby i bez plagiatu  – recenzje są bardzo negatywne.

 

Plagiat jest czymś nie do zaakceptowania. Plagiat, na podstawie którego, plagiator chce uzyskać stopień naukowy, jest czymś podwójnie nie do zaakceptowania. Wydaje mi się, że szczególnie wobec habilitantów-plagiatorów powinny być wszczynane postępowania dyscyplinarne i dyscyplinujące.