Miesiąc: marzec 2019

Opublikowane w

Habilitant niezłomny

Oto postępowanie z nauk ekonomicznych w dyscyplinie ekonomia. Postępowanie zakończyło się niepowodzeniem, co konstatuję z żalem, składając habilitantowi wyrazy współczucia. Na szczęście jednak habilitant nie poddał się. Uderzony ciosem 7 grudnia 2017, już po 2 tygodniach, 21 grudnia, podniósł się z łoża boleści i rzutem na taśmę przed gotowaniem barszczu, bigosu oraz makówek, habilitant składa wniosek o wszczęcie zupełnie nowego postępowania habilitacyjnego. Tym razem jednak w dyscyplinie geodezji i kartografii. Choć na stronach Centralnej Komisji nie widać tego jeszcze, na stronie macierzystego wydziału habilitanta, widać już, że jego niezłomność zakończyła się powodzeniem. Habilitantowi nadano stopień. Ufff.

Na początku tego wpisu chciałem dokonać refleksji na temat tego, czy habilitant jest zawiedziony, że nie uzyskał stopnia w wymarzonej dyscyplinie ekonomii. Musiał wszak się przenieść do techników i habilitować się gdzie indziej. Ale po chwili postanowiłem zadać inne pytanie. Otóż zastanawiam się, gdzie jest granica elastyczności dyscyplinarnej.

Wielokrotnie pisałem już o tym, że z przymrużeniem oka traktuję rozważania recenzentów na temat przynależności dyscyplinarnej habilitantów. Wymóg określania się dyscyplinarnego uważam za przeciwużyteczny. Mam jednak też poczucie, że nie należy jednak robić sobie jaj. I przeskok z ekonomii do kartografii jest dla mnie przeskokiem o dziedzinę za daleko.  Warto zwrócić uwagę, że udana habilitacja odbyła się również na podstawie publikacji w….Acta Physica Polonica A.  Habilitantowi pozostało już publikować w Pamiętniku Literackim, żeby uzyskać odznakę Zucha Mądrali.

Nie chcę się wypowiadać na temat dorobku habilitanta. Jednak czy ktoś mógłby wytłumaczyć mi, o co tu chodzi?  Czy rzeczywiście habilitant po prostu nie mieści się w sztywnych ramach dyscyplinarnych i mógłby się habilitować nawet z teologii? Czy może jednak mamy do czynienia z jajcarstwem habilitacyjnym?

Opublikowane w

Brydż profesorski

Oto postępowanie profesorskie, na które zwrócono mi uwagę. W nim recenzja numer 2, w której czytamy nastepujące rzeczy.  Rzeczy, dodam, cokolwiek zaskakujące.

Prof. dr hab. Ryszard Zięba krytykuje profesoranta za rzeczy następujące.

1) Otóż nie opublikował książki profesorskiej, a nawet samodzielnej monografii.  Na dodatek, baran jeden, przedłożył książkę napisaną z kim innym i to dawno. jak można takie rzeczy w ogóle robić? W ogóle przecież nie opublikował żadnej monografii, a po habilitacje takowe się publikuje!

2)  Większość prac została wydana poza Polską w języku angielskim. Tu na szczęście prof. Zięba jest łaskawy, bo jednak, ufff, dostrzega to, że  bo kandydat wykształcił się w Niemczech. Powiedziałbym, że mógł zabić (piórem, rzecz jasna), a jednak nie powiedział, że profesorant nie pisze po niemiecku, co przecież, skoro wykształcony w Niemczech, powinien robić. No ale bez wątpienia te publikacje po angielsku obniżają wartość dorobku kandydata.

3) Kandydat publikuje prace wieloautorskie, a to przecież mankament (i to mówiąc oględnie, dodałbym). A nie mógłby się tak spiąć, napucyć, zebrać w sobie i sam napisać? Na przykład, jak, nie przymierzając, prof, Zięba, który współautorsko rzadko, a książki to tylko sam.  A napisał ich, doceńmy, wiele. Nie jak profesorant, co książki profesorskiej ani dudu.

4) Dochodzimy wreszcie do argumentu zasadniczego. Prof. Zięba pisze:

Nie można bowiem godzić się na nadawanie tytułu profesora w Polsce, Polakowi, który nie zna dorobku polskiej nauki

A przecież, co oczywiste, polski badacz powinien cytować Polaków. Dodałbym zresztą, że to nasz obywatelski i patriotyczny obowiązek. I ja na przykład lubię cytować panią Jolę z końca korytarza, pana Klemensa z budynku po drugiej stronie ulicy, a i młodego Patryka też zacytuję. On przecież też nasz. Ale jak przyjechał Manuel, to od razu mówiłem – obcych nie cytuję. I co mi zrobicie? Może jeszcze jakiegoś Nguyena mam cytować, co?

Recenzent kontynuuje:

Jego dorobek opublikowany nie wykorzystuje dorobku nauki polskiej, a Kandydat ubiega się o tytuł profesora w Polsce. Powinien znać te osiągnięcia i powiększać je o swoją wartość dodaną

I ja bym powiedział: nic dodać, nic ująć.

Nieśmiało, za moim korespondentem, zadałbym pytanie, czy gdyby kandydat nie był Polakiem, to nie musiałby znać dorobku polskiej nauki. Na przykład taki Hiszpan czy jakiś inny Szwajcar? A może polska profesura tylko dla Polaków. Nie dla psa obcego  kiełbasa. Żadnego woof woof, my, polscy profesorowie tylko hau hau. Po ludzku, po polsku. 

Prof. Ziębie poddałbym pod rozwagę jeszcze pytanie, czy może wartość pracy profesoranta polega na wkładzie w naukę, a nie w naukę polską. Nie żebym się od razu upierał, jednak wkład w naukę wydałby mi się pikiem wobec trefla wkładu w naukę polską; może nie od razu szlemem, ale choć szlemikiem wobec trzech bez atu. 

Cieszę się jednak, że są wśród nas obrońcy naszej polskiej nauki. Hasztag facepalm.

 

Opublikowane w

Męskie idiotki?

Postanowiłem zabrać głos w sprawie, która w dość zaskakujący sposób stała się przez chwilę ważna w naszym pięknym kraju. Otóż co rusz pojawiają się na moim Twitterze zajadłe dyskusje na temat form żeńskich nazw zawodów. Parę dni temu pojawił się następujący tweet:

Tweet jak tweet, jednak dyskusja pod nim taka, jakby życie dyskutujących, narodu, a może i nawet świata zależało od tego, czy zgodzimy się z tezą p. Matysiak, czy nie. Sprawa stała się tak ważna, że zabrał głos niejaki Rafał Ziemkiewicz, który zatweetował:

Nieznana mi bliżej gazeta „Najwyższy czas” podsumowała ten tweet jako zmasakrowanie lewaczki.

Zanim powiem, co myślę ( a dużo nie myślę) przypomnę głos dyżurnego lingwisty, prof. Galasińskiego, który napisał już jakiś czas temu na ten temat, tytułując wpis „Inferior researchers”. Lingwista pisze i o tym, że formy żeńskie są nielubiane przez Polaków, a i o tym, że Rada Języka Polskiego stwierdziła, że będzie więcej homonimów (to jest ten ultraskomplikowany problem p. Ziemkiewicza, który, jak sądzę, powinien zacząć się przeciwstawiać takim słowom jak  'zamek’, 'golf’, nie mówiąc o 'granacie’). Nawet pisze o tym, że niektóre formy brzmią źle, 'profesorka’ kojarzy mu się z profesorkiem, na przykład. Osobiście mi się nie podobają te pseudo-zdrobnienia i dlatego sam nie używam np. słowa 'profesorka’.

Niestety, Galasiński nie oferuje rozwiązania, choć jego wpis wyraźnie sugeruje, że odrzuca argumenty przeciwko żeńskim formom; mam też wrażenie, że mówi, że nie warto się kopać z koniem Ziemkiewicza, który po prostu nie rozumie. Są znacznie ważniejsze sprawy na świecie niż to czy pani minister będzie minstrą (mi się zresztą żeńskie „ministra” bardzo podoba). Z czasem i tak jakoś się ułoży.

To teraz ja, nieznający się. Otóż nie rozumiem, dlaczego kogoś, kto chce być filolożką czy profesorką, tak nie nazywać? Jeśli komuś na tym zależy, czy rzeczywiście świat się zawali, jeśli zrobimy ukłon wobec p. Matysiak, której wyraźnie na tym zależy? Moim zdaniem, nie. Odwróciłbym też argument. Skoro nie ma sensu nazywać kobiet profesorkami, zacznijmy nazywać mężczyzn nauczycielkami (wszak to nauczycielki są normą w polskiej edukacji). A może nawet męskich idiotów idiotkami. Coś mi się wydaje, że to się naszym milusińskim panom nie spodoba. A jeśli nauczyciele nie chcą być nauczycielkami, dlaczego narzucamy innym sytuację odwrotną. Pewnego masakrującego redaktora zacząłbym też nazywać redaktorką.

 

Opublikowane w

Gorszy sort

Oto doniesienie  Gazety Wyborczej na temat wykładów niezidentyfikowanej z nazwiska profesor(ki) Uniwersytetu Śląskiego. GW podaje, że pani profesor informowała studentów, że antykoncepcja jest podobna do aborcji, która z kolei jest zawsze morderstwem.  Normalna rodzina to chłopak i dziewczyna, geje są gorsi od heteryków, a 'ideologia gender’ to coś jak komunizm.  Na dodatek, twierdzi uczona, posyłanie dziecka do żłobka to robienie krzywdy dziecku.  Studenci się wkurzyli, UŚ rozpoczął postępowanie wyjaśniające, pani profesor się uprawniczyła i zaprzecza wszystkiemu temu, co się jej przypisuje.

Zanim skomentuję, parę słów, jak widzę sprawę. Zakładam rzecz jasna, że wiadomość gazety jest sensownym odzwierciedleniem rzeczywistości.  A więc moim zdaniem,  pani profesor pieprzy, jak potłuczona. Gada bzdury, które można podzielić na dwa typy. Po pierwsze, są to bzdury dlatego, bo nie maja pokrycia w faktach, po drugie, są to bzdury, bo ja się z nimi nie zgadzam.

Moim zdaniem, co do bzdur-antyfaktów, sprawa jest dość prosta. Otóż nikt z nas nie powinien mówić rzeczy, które są niezgodne z obecnym stanem wiedzy. I dlatego na przykład, nie powinno się mówić o tym, że każda antykoncepcja ma działanie wczesno poronne. Tak nie jest i tyle.

Czym innym jednak są bzdury-opinie wygłaszane przez wykładowcę. Czy więc taka pani profesor ma prawo do tego, by powiedzieć, że geje są gorsi od heteryków. Bez wątpienia ma prawo tak myślec, moim zdaniem ma prawo tak twierdzić, głosić to wszem i wobec. Ale czy ma prawo do tego, by mówić to na wykładzie.

Otóż moim zdaniem nie i to z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że po takich słowach można ją racjonalnie podejrzewać o dyskryminację studentów gejów. Co więcej, gdybym był gejem, nie chciałbym usłyszeć od 'autorytetu’, że jestem gorszego sortu. Nie chciałbym chodzić na zajęcia tej pani, nie chciałbym u niej zdawać egzaminu. Chciałbym myśleć, że uniwersytety (w tym UŚ)  traktują wszystkich tak samo i są instytucjami do bólu merytokratycznymi.  Chciałbym też, żeby każdy student czuł się mile widziany na uniwersytecie, bez obaw o to, że jako gej może zostać potraktowany inaczej.  Na szczęście getta ławkowe mamy dawno za sobą i bardzo nie chciałbym nowego.

Co zatem zrobić? Wcale nie jestem przekonany, że powinniśmy wyrzucać z pracy ludzi za to, że maja poglądy inne niż my. Z drugiej strony jednak jeśli poglądy zaprzeczają podstawowym wartościom, jakimi kieruje się (a przynajmniej powinien) uniwersytet, to trochę nie ma wyjścia. Moim zdaniem prawo, by studiować bez obawy o to, że jakaś kretynka przyjdzie i powie, że jestem gorszego sortu, przebija prawo do tego, by ta pani głosiła swoje bzdury nieniepokojona.

I może są uniwersytety (mam nadzieję, że nie), które są otwarcie homofobiczne. Niech sobie koleżanka profesor pójdzie właśnie tam i głosi swoje opinie. Studentów UŚ z kolei zachęcam gorąco do niechodzenia na zajęcia tej pani i protestowanie przeciwko nim.

Na koniec dodam, że jestem w stanie wykrzesać z siebie odrobinę szacunku wobec osoby, która mówi takie rzeczy i wprost przyznaje się do tego. To są jej poglądy, ona ma do nich prawo (bo ma) i ma prawo je wyrażać je. Dopóty dopóki nie dyskryminuje, może mówić, co chce. Moim zdaniem, argument nie jest trywialny. Jednak żenujące jest to, jak szybko ludzie, którzy gadają głupoty, zaprzeczają, że je powiedzieli. Żałosne to wszystko jest, pani profesor.

Opublikowane w

Okapi

Na stronach Centralnej Komisji opublikowano dobre praktyki recenzowania. Postanowiłem zapoznać się i douczyć. Część wskazówek jest niekontrowersyjna, część jednak budzi zdziwienie.

Centrala pisze:

Recenzent nie powinien podejmować się zadania związanego z oceną wniosku, gdy wykracza on poza zakres jego naukowego doświadczenia i kompetencji;

Zgadzamy się, prawda? Tylko że diabeł tkwi w szczegółach.  Tak, podejrzewam, że fizyk nie powinien oceniać literaturoznawcy i na odwrót. Jednak poza przypadkami oczywistymi, króluje szarość. Granica wykraczania poza doświadczenie i kompetencje jest płynna i nieokreślona. Na przykład, czy ktoś, kto się zna metodologii, ale nigdy nie stosował jej tak jak habilitant, powinien czy nie powinien recenzować? Co jeśli dorobek habilitanta jest po polsku (prawo), a w Polsce nie ma profesora, który się zajmuje tym, co habilitant? Rzeczywistość jak zawsze skrzeczy i sprowadza się do tego, że są  recenzenci, którzy odmawiają na wyrost, są też tacy, którzy znają się na wszystkim. Tak, wolimy tych pierwszych, jednak czy na pewno ich działania są pożądane?

Koryfeusze z CK zaznaczają:

Recenzje powinny być kompletne, rzetelne, dokładne i obiektywne, a oceny odpowiednio uzasadnione.

I właściwie wszystko OK, poza tym, że recenzje, oczywiście, nie mogą być obiektywne. Recenzent wypowiada swoje zdanie w recenzji, ba, niektórzy recenzenci piszą wprost, że ich recenzja to opinia. A opinie siłą rzeczy obiektywne nie są. Może więc koryfeusze z centrali piszą obiektywnie, mam wrażenie, że my, zwykli śmiertelnicy, nie.  Żeby było śmieszniej, załączony na stronie  dokument mówi właśnie o opiniach.

Wydawałoby się, że również przepis:

Recenzent uczestniczył lub uczestniczy wspólnie z wnioskodawcą w zespołach badawczych realizujących projekty finansowane w drodze konkursów krajowych lub zagranicznych;

należałoby poniuansować. Czy uczestnictwo w badaniach raz na zawsze wyklucza możliwość recenzowania czy uznamy, że 20 lat po tym, gdy habilitant, jako młody magister, głównie kawę w projekcie robił, zrecenzować by można?  Nie wiem, jaka powinna być odpowiedź, jednak chciałbym zauważyć, że w małych specjalnościach i tak wszyscy się znają jak łyse okapi, i to, czy współpracowali kiedyś czy nie, nie ma większego znaczenia. I tak pili wódkę razem.

Mam znajomego, niedawno upieczonego doktora habilitowanego, który jest bardzo lubiany w środowisku. Znalezienie przyzwoitego naukowca, z którym habilitant nie był na ty i w koleżeńskich stosunkach, było niemożliwe. Czy w takim razie habilitant nie powinien się habilitować?

Państwu w centrum chciałbym powiedzieć, że badania naukowe można prowadzić poza 'instytucjami naukowymi’ i przepis:

Recenzent prowadził lub prowadzi wspólnie z wnioskodawcą prace naukowe w instytucjach naukowych

nie ma większego sensu.

I mam podsumowanie. Działalność naukową i recenzyjną dość trudno jest ująć w zerojedynkowe przepisy, które należy stosować z całą surowością. I tak jest też tutaj. Rozczula wiara państwa centralnych w to, że są w stanie uzdrowić etykę recenzowania za pomocą kilkustronicowego dokumentu. Bowiem albo wylewają dziecko z kąpielą, albo nie rozumieją, na czym polega praca naukowa, albo wreszcie wprowadzają reguły na wyrost i spuchliznę.

Nauka nie dlatego będzie działać dobrze, bo CK przygotowała broszurkę o etyce recenzenta. Nauka będzie działać wtedy, gdy recenzent będzie wiedział, że za dętą recenzję spotka go środowiskowe wykluczenie i wstyd. A nie ma (i być nie może) takiego kodeksu etycznego, który mógłby to zrobić. Z ostracyzmem środowisko też się za bardzo nie śpieszy. Dopóty więc, dopóki recenzenci sami nie będą dokonywać rzetelnego osądu swych kompetencji, a rady/komisje nie będą piętnowały zachowań nieetycznych, trud popularyzatorski dzielnych członków Centralnej Komisji spełznie na niczym. Po prostu, miało być pięknie, wyszło jak zwykle.

Opublikowane w

Habilitacyjny klops onomastyczny

Od dłuższego czasu zastanawiam się, czy napisać o następującym linku, który obrazuje niesamowity zbieg okoliczności. Oto mamy dwie habilitacje (pierwsza padła, druga nie) habilitantów przez osoby o łudząco podobnych nazwiskach. Na szczęście  jednak pierwsza osoba nie podała drugiego imienia (może go po prostu nie ma), a druga podaje (może lubi je podawać). Wszelkie wątpliwości, że mogłaby to być ta sama osoba, rozwiewa fakt, że pierwsza habilitacja jest w naukach technicznych, a druga w naukach rolniczych.

To, co jest naprawdę niesamowite tutaj, to to, że zbiegów okoliczności jest w sprawie jeszcze więcej. Okazuje się bowiem, że te dwie osoby mają identyczne osiągnięcie naukowe. Zarówno pierwszy jak i drugi habilitant, tak się niesamowicie złożyło, chcieli się habilitować na podstawie osiągnięcia: „Metody oceny struktury przestrzennej i potencjału obszarów wiejskich wspomagające prace urządzeniowo-rolne i rewitalizacyjne”. I powiedziałbym, że to jest duże łau!

Można tylko powiedzieć, że dużo szczęścia mieli habilitanci, że nie chcieli się habilitować w tej samej dziedzinie. Uf, uf, uf!

Dodałbym już tylko, że ten drugi habilitant powinien również podziękować rodzicom za to, że dali mu drugie imię. W przeciwnym razie byłby klops.

Opublikowane w

Klechdy humanistyczne

Nowa odsłona, nowy entuzjazm, trzeci post w tyleż dni. Zanim usiądę i poczekam, aż mi przejdzie, kilka słów na temat wyobrażeń polskiej profesor nadzwyczajnej literaturoznawstwa. O wydawnictwach najlepszych uczelni światowych pisze prof. Magdalena Rabizo-Birek:

A przecież wiadomo, że oficyny te są dostępne wyłącznie dla pracowników tych uniwersytetów, finansowane z dotacji na ich programy badawcze i publikacja w nich nie ma nic wspólnego z wartością tych dzieł, o której decyduje wciąż jakość tego, co napisał autor.

A zatem w takim Oxford University Press, nie mówiąc już Harvard University Press, piszą tylko pracownicy Oxfordu (i Harvarda, odpowiednio), co więcej wydawnictwa te są finansowane z pieniędzy badawczych uniwersytetów, bo przecież bez tego by się nie utrzymały.

Muszę powiedzieć, że wkurzają mnie takie wynurzenia, by nie powiedzieć banialuki. Pani Profesor zapewne dawno nie zaglądała do katalogu OUP, bo gdyby zaglądała, zobaczyłaby, że autorzy OUP pochodzą z całego świata i uniwersytetów na wszystkich kontynentach. Oto strona książek historycznych OUP. Pierwszych trzech autorów pochodzi z Warwick, Idaho, Bard College. Warto też dodać, że OUP to największe wydawnictwo uniwersyteckie na świecie, czy naprawdę ktoś myśli, że utrzymywane jest z grantów, a nie ze sprzedaży książek? Naprawdę?

Muszę powiedzieć, że wiele argumentów na temat oceniania humanistyki mnie przekonuje. Jednak drażni mnie mocno to, gdy do tych argumentów zaprzęga się bzdury i posługuje mitami na temat tej głupiej nauki na świecie, której przeciwstawia się dzielna polska humanistyka, której perły wydaje się w Gorzowie, Kaliszu i w Siedlcach.

Nie wiem, gdzie dokładnie są granice, poza którymi przechodzi ludzkie pojęcie. Mam jednak wrażenie, że Pani Profesor mogłaby się zapoznać z nimi od strony, po której istnieje znany nam wszechświat.

Opublikowane w

Ale wstyd umarł

Jakiś czas temu napisałem o tym, że droga z akademii do polityki powinna być w jedną stronę.  Jak na zawołanie pojawił się problem wypowiedzi jednego z medialnych i politycznych socjologów na temat uczestników Okrągłego Stołu. Zamieszanie się zrobiło na tyle duże, że zabrała głos małżonka profesora socjologii (którego profesurę również niedawno opisywałem). A wszystko dlatego, że profesorowi zagrożono procesem. A jeśli proces przegra, to będzie musiał zapłacić i to niemało.

Nie mam zamiaru pisać o sprawie, bo to blog akademicki, a nie polityczny i  cieszę się bardzo z tego, że dyskusje tutaj są nadal spokojne i bez hejtu. Odnieść się jednak chcę do tego, co napisał Jacek Żakowski na temat sprawy. Otóż publicysta uważa, że karą dla profesora socjologii powinien być wstyd, a nie ruina finansowa. A ja się z tym nie zgadzam (pomijam to, że wątpię, by do ruiny finansowej doszło).

Wzrusza mnie to, że p. Żakowski nadal uważa, że w akademii jeszcze ktoś zwraca uwagę na wstyd. Otóż, proszę Pana, nie, w akademii wstyd umarł. Okazuje się, że ani doktoraty, ani habilitacje, ani profesury  nie są gwarantem racjonalnych wypowiedzi. Co więcej, ja uważam również, że  jak ktoś chce być elita, to niech się jak elita zachowuje.

Napisałem już kilka postów na temat żenujących i obrzydliwych wypowiedzi przeróżnych doktorów i profesorów; jakiś tydzień temu w komentarzach pojawiła się linka do obrzydliwie antysemickiej wypowiedzi profesora z UMK. I co? I nic. Nic!! Przestaliśmy zwracać uwagę na to, że nasi dostojni koledzy pieprzą jak potłuczeni. Wstyd umarł na śmierć.

Wracając więc do sprawy profesora socjologii, powiedziałbym, że od niego wymagam znacznie więcej niż od dresiarza przebranego w garnitur. I jeśli profesor socjologii uważa, że ma prawo do wypowiadania każdej bzdury, musi też zrozumieć to, że inni również mają się prawo przed jego słowami bronić. I ja bym na miejscu profesora wyjaśnił to koleżance małżonce. A Pana Żakowskiego  odnoszenie się do wolności wypowiedzi za niepoważne.

Podsumowując więc, powiedziałbym, że kto słownym mieczem wojuje, ten  mieczem finansowym może dostać, że zacytuję innego profesora, w ryja. 

Opublikowane w

Bestiarium habilitacyjne

Zwrócono mi uwagę na  postępowanie w naukach prawnych. Ono jest dopiero na etapie złożonego wniosku, ale warto będzie je śledzić. A oto dlatego.

Po pierwsze, warto zwrócić uwagę na miejsca publikacji (odrzucam dwie sprzed 2013 roku).

  • Kraków (3 publikacje)
  • Sanok (2)
  • Koszyce (3)
  • Rzeszów (10)
  • Olsztyn (3)
  • Biała Podlaska (1)
  • Warszawa (1)

Muszę powiedzieć, że Rzeszów nie uderzył mnie jako centrum nauk prawnych w Polsce, nie mówiąc o świecie.  Obok Sanoka, Koszyc i Olsztyna, habilitantka nie pokazuje się jako badaczka, która porusza się nawet po górnej polskiej półce. Można się jednak cieszyć, że jej myśl dotarła do stolicy, do zapewne zacnej Wyższej Szkoły Informatyki, Zarządzania i Administracji.

Ale nie wyzłośliwiałbym się nad lokalnością dorobku, gdyby nie to, że dotarłem w autoreferacie do głównego osiągnięcia i problemów badawczych. Pominę już tak intelektualnie dociekliwe  pytania z kwestionariusza typu:

Problematyka ustawy „o bestiach” jest mi znana.

i dojdę do tego, że respondent miał określić procentowy stopień identyfikacji z takim stwierdzeniem. Np. jeśli respondent uznał, że identyfikuje się ze stwierdzeniem w 47 procentach, to wystąpiła u niego „dość silna identyfikacja”. Niestety, nie jest jasne dla mnie, czy dość silna identyfikacja ze stwierdzeniem oznacza również, że delikwentowi problematyka jest znana czy nie. A zatem identyfikuje się tylko ze stwierdzeniem, czy też mówi coś o sobie. I gdy tak sobie rozważałem te ważne problemy filozoficzne, stwierdziłem, że życie jest jednak za krótkie…

Choć wytrwałem w przekonaniu, bo gdy zacząłem się zastanawiać, co oznaczy uśredniona wartość identyfikacji związana z płcią. Czy to oznacza, że 68 procentach identyfikowały się osoby, które zaliczyć można do grupy upłciowionych? Od razu chciałbym się dowiedzieć, jaki poziom identyfikacji mieli ludzie bez płci!! Niestety, tej informacji nie było.

Tak się też zacząłem zastanawiać, czy wszyscy prawnicy używają terminu 'ustawa o bestiach’ i jakie inny ksywki mają na inne ustawy. Np. ustawa o zdrowiu psychicznym mogłaby być 'ustawą o czubkach’.

Habilitacja z czubków to byłoby coś, nie?

Opublikowane w

Nowa odsłona

Oto nowa odsłona bloga Robię habilitację.

W związku z planowanym zamknięciem platformy blox.pl, zostałem zmuszony do przeniesienia bloga. Po uwagach kilku czytelników, postanowiłem skorzystać z własnej domeny i niezależności, którą ona daje. Na starej platformie nie napiszę już żadnego posta, poza tym, w którym informuję o przeniesieniu bloga.

Udało się przenieść wszystkie wpisy z bloksa. Niestety, prawie 35 tysięcy komentarzy (tak, tak, 35000!!) pozostało na bloksie. Jeśli ktoś wie, w jaki sposób je uratować, choćby przez zdeponowanie ich w jakimś miejscu, proszę o kontakt. Bardzo chciałbym uratować te komentarze. To one powodowały, że blog ten stał się jednym z najpopularniejszych blogów na platformie bloksa.

Mój adres mailowy na portalu gazeta.pl działa nadal, jednak w duchu nowej odsłony, mam też nowy adres: habilitant2012@gmail.com.

Poza tym, nie zmienia się nic, ja nadal piszę, czytelnicy czytają, a grupa (zmieniająca się, ale chyba coraz większa) czytelników komentuje ignorując to, co piszę. Komentarze pozostają niemoderowane, mam nadzieję, że z czasem nie będzie nam przeszkadzał spam.

Zastanawiałem się, czy sugerować to, piszący komentarze zachowali swoje nicki.  Myślę, że dobrze by było, gdybyśmy mogli się rozpoznawać. Z drugiej strony jednak, każdy ma teraz szansę na nową odsłonę.

Mam jeszcze prośbę. Proszę nie krytykować nowego szablonu. Został wybrany ze względu na prostotę i (podobno) funkcjonalność. Mam nadzieję, że nikogo nie będzie bardzo raził. W każdym razie to jest teraz ten szablon i już.

Jeśli ktoś ma pomysł na zdjęcie na górę strony głównej, proszę dać znać.

To chyba wszystko. Nową odsłonę czas zacząć.