Miesiąc: marzec 2020

Na szybko piszę o kilku mailach, które dostałem  w sprawie poprzedniego postu. Maile wspierające, ale i dodające swoje. Dwie sprawy w szczególności. Po pierwsze, studenci nie mają MS Office, bo ich na to nie stać, a nie wszystkie uczelnie zapewniają dostęp do tych programów. Szczególnie dostęp off-line.

Drugi problem jest ciekawszy. Otóż gdy prorektor UW wypowiedział się krytycznie na temat zajęć on-line, odezwał się Twitterze chyba adiunkt (nie pamiętam już), który zachęcał rektora do tego, by wziął od uwagę, że on ma małe mieszkanie i dwójkę małych dzieci w tymże mieszkaniu. I dzielne prowadzenie zajęć synchronicznych nie wchodzi w rachubę. Nie jestem pewien, czy Pan Prorektor przyjął to do wiadomości.

Z kolei dostałem też dokument jednego z zamkniętych uniwersytetów brytyjskich. Rektor pisze, że oczekiwanie, by pracownicy wzięli się do pracy synchronicznej on-line jest niepoważne. Ludzie są obecnie w domu, często z dziećmi, którymi się muszą zająć. Nie da się im powiedzieć, by zamknęli dzieci do piwnicy podczas gdy mama/tata szybko zrobi zajęcia. Bardzo żałuję, że jeszcze nie usłyszałem o takiej uczelni w Polsce.

Ale dostałem też kilka maili ze szkół. Zdesperowani nauczyciele, którzy albo sami, albo ich koledzy nie mają zielonego pojęcia, jak ugryźć uczenie. Nie tylko dlatego, że są dzieci bez komputera, ale również dlatego, że oni sami mają pojęcie o komputerze mętne.

Oby to wszystko skończyło się w przewidywalnej przyszłości.

Tak jak zapewne większość uczelni, również moja przygotowuje się do wprowadzenia zajęć online. Dyskutujemy na całego o tym, której platformy używać i w jaki sposób to robić. I tu nagle pojawił się wczoraj  post prof. Galasińskiego. Lingwista proponuje zrobić krok do tyłu i zastanowić się nad tym, co oznacza wprowadzenie zajęć z daleka i  zastanowić się nad 5 problemami.

1. Czy nasi studenci mają dostęp do szybkiego połączenia internetowego, dzięki któremu będą mogli brać udział w zajęciach synchronicznych?
2. Czy w ogóle mogą mieć dostęp do takiego internetu – Profesor mówi, że do jego wsi dolatują jedynie odważne ptaki, a z internetem krucho?
3. Co więcej, jako że internet odczuwa spowolnienie netfliksowe, czy w ogóle da się prowadzić takie zajęcia?
4. Czy nasi studenci mają dostęp do swojego własnego komputera bez ograniczeń?
5. Czy wreszcie radykalnie zmieniona sytuacja rodzinna studentów pozwoli im na uczestnictwo w zajęciach?

Galasiński odpowiada na te pytania mówiąc, że prawdopodobne jest, że  dla większości studentów nie są one problemem. Jednak wstawia się za tą mniejszością, dla której mogą być. Pyta przy okazji, czy ktoś się zastanawia nad tą grupą wykluczonych. I ja odpowiem: nie spotkałem się z tym.

Post Galasińskiego uświadomił mi jeszcze jedną rzecz. Wszystkie dyskusje na temat zajęć zdalnych prowadzone są tak, jakby one były zwykłymi zajęciami, tylko, tak się złożyło, nie siedzimy w sali. I dyskutujemy na temat sprawdzania obecności, rozmów ze studentami  itd. A zajęcia przez internet nie są 'normalnymi’ zajęciami. I nie powinniśmy o nich myśleć w kategoriach, w których myślimy o zajęciach w sali. Być może obecność na zajęciach nie musi być obowiązkowa (sprawa wcale nie jest trywialna w wypadku np. zajęć klinicznych). Ale jeśli musi, czy rzeczywiście powinniśmy oczekiwać tego, że student będzie od czasu do czasu przerywał grę komputerową i klikał, żeby potwierdzić swą obecność. Przecież to absurd.

Do tej pory wiem o jednej uczelni, która chce prowadzić wszystkie zajęcia synchronicznie z obecnością studentów na zajęciach, czyli przy komputerze. Po przeczytaniu postu Galasińśkiego uważam, że nie jest to najlepszy pomysł. I zacząłem się zastanawiać, czy ten wymóg jest rzeczywiście podyktowany troską dydaktyczną czy może zupełnie inną.

W ciągu ostatnich dni dostałem kilka maili na temat zamykających się uczelni. Bo choć uczelnie odwołują zajęcia, okazuje się, że nie odwołują przeróżnych i oczywiście przeważnych rad dyscyplin i instytutów. Piszący do mnie dość sarkastycznie wskazują na to, że jeszcze im się nie zdarzyło na takich radach podejmować decyzje, które nie mogłyby poczekać dwa tygodnie. Co ciekawe, piszą moi korespondenci,  ci, którzy organizują te spotkania, znajdują się w grupach niskiego ryzyka w wypadku zarażenia.

Mam to szczęście, że mój wydział dość szybko odwołał wszystko. Uznano, że nie warto podejmować ryzyka mających się odbyć zebrań tylko dlatego, żeby pokazać pracownikom (wątpię, czy światu), że mają dzielnie pracować, a czas obecny to nie wakacje. Ucieszyłem się tym właśnie dlatego, że to decyzje, które, być może są i na wyrost, ale pokazują solidarność z tymi, którymi, dla których zarażenie wirusem mogłoby być niebezpieczne. Zgadzam się z tym, co napisał prof. Galasiński:

And yet, I am mostly pleased that such measures are being taken. Daily I read that because of my condition, I am in a high-risk group. And it’s the first time in my life, I think, I have apparently joined the group of vulnerable people. It’s not a pleasant feeling at all. And if those social distancing measures are a bit (or more than a bit) of an exaggeration, well, so bloody be it. As a member of the vulnerable, I don’t care. I really prefer to err on the safe side. I so would not like to hear (and in particular, no longer be able to hear) a societal ‘oops’.

Niewiele rzeczy irytuje mnie teraz bardziej niż uczelniane (o innych instytucjach pisać nie będę, bo politykować nie chcę) zapewnienia o tym, jak to uczelnia trzęsie się nad zdrowiem każdego z nas,  jednak nie przeszkadza to jej oczekiwać tego, że przyjdziemy na kolejne zebranie, na którym będziemy siedzieć  obok siebie.

Co ciekawe, po raz pierwszy dostałem maila od pracownika administracji. Ów administrator z rozczarowaniem pisze o tym, że po odwołaniu zajęć dość szybko się okazało, że nauczyciele akademiccy do pracy przychodzić nie muszą, jednak od administracji oczekuje się, że będą siedzieć w biurach. Po co? No pracować mają!  Dopiero po około tygodniu okazało się, że jednak pracownicy administracyjni siedzieć w biurach nie muszą. Studentów nie ma, pracowników akademickich nie ma, no to po jaką cholerę oni mają tam siedzieć kichając i prychając na siebie.

I teraz komentarz ogólniejszy. Otóż nadal podzielam pogląd, że uniwersytety powinny być instytucjami, które warto naśladować. Moim zdaniem, naszym zadaniem dzisiaj jest  pokazywanie solidarności społecznej. Dbajmy o naszych studentów i  pracowników. I to nie tylko tych „ważnych”.

Dbajmy o siebie, nawet na wyrost.

PS. Od jakiegoś czasu zastanawiam się też, kiedy zarażenie chorobą  stało się zakażeniem chorobą. Czy mógłby jakiś polonista wyjaśnić?

Postanowiłem pokazać wszystkim, a w szczególności młodszym kolegom, jak wygląda ekspert (dziękuję horacemu za zamieszczenie tego filmiku). Oto Richard Hatchett.  Wyważony, spokojny, nieoceniający, niealarmistyczny. Nikt się u niego nie kompromituje, nikogo nie trzeba napiętnować. On się wypowiada tylko na temat, na który się zna, a przy okazji wiele się dowiadujemy. Ja nie wiem, czy tak bym umiał.

Również dzisiaj czytałem wypowiedź pewnego profesora politologii. Zaczął od tego, że się nie zna, bo przecież jest politologiem, ale on też ma zdanie na temat wirusa. Wypowiedzieć się po prostu musi, bo się przecież udusi.  W komentarzach pod wywiadem przeczytałem, że  teraz czas na wypowiedź prof. Środy. Uśmiechnąłem się gorzko. Dodać by trzeba naczelnych socjologa i pedagoga kraju. I po chwili okazałoby się, że nawet wirus się skompromitował.

I tak słuchałem dr. Hatchetta, czytałem wywiad z tą niezatykalną profesorską rurą i się żal zrobiło. Zastrzegając się więc, że nie uogólniam, postanowiłem również zilustrować filmikiem wypowiedź owego socjologa z prywatnego uniwersytetu. Oto nasz akademicki ekspert: