Tag: galeria habilitacyjna

Opublikowane w

Vivant profesores (ale tylko tytulares)

Przez jakiś czas chciałem napisać o sprawie o rektora UG. Jednak  sprawę omówiono już komentarzach. Wydaje mi się jednak, że warto poruszyć poboczny (a szkoda) wątek sprawy. Wątek ów to Apel profesorów tytularnych UG do społeczności uniwersyteckiej. 

Chciałbym od razu zaznaczyć, że apel jak apel, Państwo Profesorowie mówią rzeczy w miarę oczywiste. I pomimo kilku smaczków, jak to, że odnoszę wrażenie, że sygnatariusze mogą podpowiedzieć, kto jest tym „właściwym” kandydatem, to nie ma co się nad apelem zatrzymywać.

Warto jednak zatrzymać się nad tytułem. Mam nadzieję, że czytelnikom tego bloga nie umknął fakt, że apel podpisał nie byle kto. Podpisali go bowiem profesorowie tytularni!. Nie jakieś tałatajstwo habilitowane, nie jak jakieś doktoryzowane chłystki, nie akademiccy dalici ledwo co z magisterium, ale

P R O F E S O R O W I E   T Y T U L A R N I!

Creme de la creme, światłość światłości, jasność jasności, mądrość mądrości, super duper carramba luminarze! To ludzie, których dostojeństwo jest tak dostojne, że zwykli dostojnicy wyglądają jak chłopki roztropki spod budki z piwem. Ci sygnatariusze, idę o zakład, nie muszą włączać świateł drogowych poza miastem, bo światło od nich bijące drogę oświetla. Oni nie muszą mieć centralnego ogrzewania w domach, bo ich myśli tyle ciepła wydzielają,  nie muszą korzystać ze schodów, bo starczy, że pomyślą a dostojnie unoszą się na piętro.

Chuck Norris, człowiek, który leczy raka łzami, policzył do nieskończoności dwa razy, a profesor tytularny nieskończoną liczbę razy! Chyba że mu się nie chce. Profesor tytularny to Kloss, Stirlitz i Janek Kos w jednym.

I tu zatrzymam się i zadam pytanie. Czy ktoś jest w stanie sobie wyobrazić, że ten apel podpisałby ktoś, kto nie jest profesorem tytularnym? Gdy sobie to wyobraziłem, to, co zobaczyłem, przeraziło mnie. Zobaczyłem obraz nędzy, rozpaczy, skalania, zbałamucenie, bluźnierstwa wręcz.

Apel, który czytamy wszyscy ze stosownym nabożeństwem, straciłby po milionokroć, ba, po paproć (!), gdyby nawet leżał koło kogoś nietytularnego.

I na końcu, pragnę w imieniu swoim oraz czytelników tego bloga, serdecznie i namiętnie podziękować Panu Profesorowi Bogusławowi Górce (o losie ironiczny, surowe płatasz figle!) za apelu sporządzenie. I za to, że mogłem, być może po raz ostatni, przeczytać czasownik 'sporządzić’.

Amen.

 

 

Opublikowane w

Habilitant z gąską w ogródku

Jakiś czas temu napisałem wpis o bardzo sprytnym sposobie na pisanie książki habilitacyjnej. Sposób ten polega na tłumaczeniu całych akapitów cudzych publikacji i opatrywanie ich przypisem odsyłającym do tłumaczonego źródła. W ten sposób trudniej autorowi zarzucić plagiat, a sam autor nie musi się za bardzo namęczyć. Główną działalnością i wkładem  habilitanta jest bowiem tłumaczenie fragmentów (niezbadana do tej pory jest rola Google Translate w tej habilitacji). Trzeba tutaj zresztą dodać, jest to działalność nietrywialna – wszak przybliżanie polskiemu czytelnikowi dzieł zagranicznych można nawet i traktować jako umiędzynarodowienie polskiej habilitacji.

Wydawałoby się, że praca habilitacyjna oparta (w niezbadanym do końca stopniu) o kompilację tłumaczeń, nie wystarcza do tego, by przynieść autorowi upragniony stopień doktora habilitowanego. Okazuje się jednak, że na Uniwersytecie Warszawskim, zacnej uczelni, której  prorektor niedawno tweetował, że znalazła się bodaj w trzeciej setce uniwersytetów na świecie, habilitacja przeszła bez większych trudności. Nikt się o nią nie bił, nikt postępowań dyscyplinarnych nie wszczynał. Po prostu habilitacja się należała, a jak się należała, to się należała.

Niestety, doniesiono mi pocztą elektroniczną, że sprawa odżyła. Otóż nieznana mi osoba (od razu mówię, żeby nie było – nie wiem kto) poinformowała wydawcę czasopism o tym, że habilitant czerpał z nich jak ze studni i w ten sposób tworzył swą pracę. I tu stała się rzecz nieoczekiwana.

Otóż niestety wydawca nie podzielił mojego zachwytu nad sprytem i kreatywnością habilitanta, ale się nadąsał, napuczył, napiął i skontaktował z wydawnictwem Elipsa, które wydało habilitacyjne dzieło. Nie jest znany proces otrzymywania, interpretacji, czy też po prostu rozkminiania listu zagranicznego. Skończyło się jednak tym, że książka habilitanta znikła z listy Elipsy. Nie ma. Puff.

Habilitant był w ogródku, przywitał się z gąską, dostał habilitację i profesura, a ty nagle ktoś mu mówi – won z powrotem do ogródka! Jak tak w ogóle można?!

Trzeba tu przy okazji stwierdzić, że swoim nieodpowiedzialnym zachowaniem oba wydawnictwa wskazały całkowite niezrozumienie postępowań habilitacyjnych w Polsce. Bo co teraz ma zrobić biedny Uniwersytet Warszawski, który wspina się po lianach międzynarodowości niczym Tażan, a tu mu ktoś takie numery wykręca. Pochyliwszy się nad losem polskiego akademickiego Premierszypu, postanowiłem więc przynajmniej nakreślić problem.

  1. Po pierwsze, można nie zrobić nic. Walnąć łbem w piach, mając nadzieję, że sprawa zniknie.
  2. Można uznać, że jest po ptokach. Prof. Śliwerski uwielbia pisać o prawach nabytych, więc ja też to powiem. Habilitant jest już habilitowany, chyba jest profesorem uczelni (wszak zaświecił na uczelnianym firmamencie, nie to co taki, nie przymierzając, Górecki). Koniec kropka, dostał, odleżało się, zatwierdziło.
  3. Można też uznać, że ktoś tu sobie zrobił jaja ze wszystkich. I podjąć działania idące w kierunku.
    • odebrania stopnia delikwentowi;
    • przeglądu postępowania tego i nie tylko;
    • przeglądu procesów awansowych (przecież to są jaja, co wy tam robicie).

Zasugerowałbym UW skorzystanie z trzeciej opcji. Przyjmuję jednak zakłady, że UW postara się zamieść sprawę pod dywan, wicie, rozumicie, po co w ogóle do sprawy wracać. A po co drążyć? A jaki jest w tym cel?

Zakończę jednak akapitem przekornym. Otóż przyznam szczerze, że marzy mi się opcja druga. Bowiem byłaby to pierwsza w Polsce habilitacja nadana na podstawie nieistniejącej rozprawy habilitacyjnej. Na dodatek nadana przez najlepszą uczelnię w Polsce. To byłoby największe jajo polskiej nauki, to jest statek-matka wszystkich galerii habilitacyjnych.

Mam nadzieję, że uda mi się poinformować o dalszym ciągu tej niepotrzebnie rozdrapanej sprawy.

Dodatek 22.08. Na Twitterze prof. Duszczyk, prostuje:

  • PS. We wpisie używałem ironii i sarkazmu.
  • PS2 Rozważam wprowadzenie nowego tagu: Uniwersytet Warszawski.
  • PS3 Wiem, jak się pisze Tażan.
Opublikowane w

Jaki jest pana prawdziwy cel?

Nieszczęścia chodzą parami, choć na Uniwersytecie Warszawskim chyba zaczęły tworzyć już zastępy. Sprawy warszawskiej politologii znów zapełniły mi skrzynkę pocztową. Tym razem zwrócono mi uwagę na pozytywnie zakończone niedawno postępowanie habilitacyjne.

Zwrócono mi uwagę na dwie sprawy. Po pierwsze, w postępowaniu mamy ewidentny i oczywisty konflikt interesów i to aż dwu recenzentek. Jedna współpracowała z habilitantem we współnym grancie (żeby było śmieszniej, już tego nie ma na stronach UW), a druga jest współautorką wspólnej publikacji. Jest dla mnie oczywiste, że obie recenzentki miały (mniejszy lub większy) interes w tym, żeby napisać pozytywną recenzję.

Proszę zwrócić uwagę, że ja nie twierdzę, że recenzje są nierzetelne, że powinny być negatywne. Ja jedynie twierdzę, że obie recenzentki nie powinny były być recenzentkami.

Osoby, które do mnie napisały w tej sprawie, twierdzą, że konflikt interesów został zauważony i zgłoszony.  Problem jednak zsotał odrzucony, bo przecież w wypadku tak biegłych osób jak przewodniczący postępowania, żadne kodeksy etyczne się nie stosują.

Tu sprawa się jednak nie kończy. Dostałem również kilka fragmentów publikacji habilitanta, które zestawiono z fragmentami innych publikacji. I nie trzeba być wybitnym (a nawet żadnym) politologiem, żeby stwierdzić, że fragmeny pracy habilitanta są bezpośrednim tłumaczeniem artykułów, z którymi są porównywane.

Ale jest tu pewien myk. Otóż rzeczywiście po, na przykład, długim akapicie, którym jest tłumaczeniem na żywca, jest przypis (tamże, s. xx-xy). Taki przypis wynika z tego, że publikacja jest przywoływana w akapicie poprzednim.  Jednak tekst nie jest w cudzysłowie, czy też nie jest inaczej zaznaczony fakt cytatu. Co ciekawe, następny akapit czy dwa są również takimże tłumaczeniem, A jakże, tu też pojawia się przypis.  I tekst wygląda na przykład tak:

      • Akapit – tłumaczenie (przypis)
      • Akapit – tłumaczenie (przypis)
      • Akapit – coś od siebie
      • Akapit – tłumaczenie (przypis).

I tak to się piszeeeee! Nieocenione, przy okazji, są próby przybliżenia literatury zagranamicznej czytelnikowi lokalnemu, który po zagranamicznemu może ani du du. I jak tu habilitacji nie dać?

Ale zacząłem się zastanawiać nad czym innym. Jawi mi się bowiem przed oczyma duszy pytanie, jaka część publikacji habilitanta może być tak napisana? Bo, tak, habilitant daje przypis, jest (chyba) kryty, jednak pisze książkę nieswoimi słowami, nie wskazując przy okazji na to. Nie ma cudzysłowu, tekst płynie płynnie, a my przecież czytamy książkę habiltanta, a nie tłumaczenie.

I dlatego  ja tu bym chciał zapytać Uniwersytet Warszawski i Wydział Polityczny, ile wkładu oryginalnego we własną książkę wymaga się na habilitacjach na UW? 70 proc? 50 proc? Mniej? Więcej? Albo inaczej – co który akapit musi taki habilitant napisać od siebie? I na przykład, czy jeśli habilitant tak co trzeci  musi, to czy profesorant musi co drugi? A może co czwarty, bo profesorant już znużony bardziej życiem, a i jego akapity doniośnielsze są. I czytelnik mógłby tyle doniosłości nie znieść.

Od razu mówię, że dla kolegów i koleżanek pytam.

Mam zresztą więcej pytań. Czy na uczelni niebadawczej trzeba więcej czy mniej swojego? Czy stosunek włąsnego do niewłasnego liczony jest średnio na tekst, czy też wymagana jest ściśle wrzuta od siebie co trzeci akapit? A może na przykład od serca napisany wstęp to off-set całych stron tłuamczeń w części głównej?

Jak mi doniesiono,  problem tychże, powiedzmy, nieścisłości przypiśnych, zgłoszono w trakcie omawiania opisywanej habilitacji. Zgłaszający te problemy usłyszał szybko: Jaki jest pana prawdziwy cel? I ja, jako bloger zaangażowany w życie akademickie kraju, chciałbym dodać, że warto by również zadać pytania następujące:

      • Kto za panem/panią stoi?
      • Kim był pana/i ojciec/matka?
      • Od kiedy pan/i lubi donosić?
      • Czy przestał pan/i bić żonę/męża?

Być może w komentarzach pojawią się dodatkowe pytania, żeby można było jeszcze ciekawiej prowadzić postępowania habilitacyjne na Uniwersytecie Warszawskim, a może też gdzie indziej.

 

Opublikowane w

Dęta habilitacja

Już dość dawno temu zwrócono mi uwagę na habilitację z muzyki i orkiestr dętych. O  rzeczach dętych nie mam zielonego pojęcia, jednak habilitacja mnie zaciekawiła. Dwie recenzje negatywne (a nawet bardzo negatywne), jedna pozytywna (a nawet bardzo pozytywna). Co ciekawe, pomimo  wątpliwości recenzentów, głosujący za nadaniem stopnia wątpliwości nie mieli. Wszyscy za, habilitacja, przeszła śpiewająco, choć nie wiem, czy to stosowne określenie.

Mamy tutaj do czynienia, jak pisał o sobie w  autoreferacie habilitant  z habilitantem-prezydentem. Co prawda, prezydentem jakiegoś stowarzyszenia, ale zawsze coś. Nie każdy prezydentem być może. Co więcej, jest habilitant prezydentem bywałym. Pruszcz, Wałcz, Kalisz, Koronowo, ba, nawet Bydgoszcz, gdzie się nie obrócisz na Pomorzu i jego okolicach, habilitanta tam pełno, a orkiestry pod jego batutą dmą na potęgę.

Niestety, jeden recenzent, powiedzmy szczerze, nie bez racji, pisze, że autoreferat habilitanta to jego życiorys, a nie typowy autoreferat. Szkoda jednak, że recenzent nie zauważa, że jest to życiorys napisany jakżeż żywo! Wręcz widzimy w Kwidzynie niepełnoletniego habilitanta, który zamiast interesować się papierem,  już wtedy chciał dąć. Niestety, dzisiaj habilitant chce również  uczyć dyrygentury, a recenzent mu mówi, że on utwory jedynie przerabia i może z nimi co najwyżej pomaszerować sobie. Zapomina jednak, że na Pomorzu jest jeszcze niejedno miasto i miasteczko. Z cała pewnością Tczew albo i  Kościerzyna chętnie by posłuchali dęcia maszerującej orkiestry pod dyrygenturą habilitanta.

Drugi negatywny recenzent wskazuje, że autoreferat zawiera  'fakty niezgodne z rzeczywistością’. To jest tak piękne określenie, że wymiata na margines fakty alternatywne innego prezydenta. To przez te fakty recenzent tenże nie daje wiary zapewnieniom habilitanta, że sam wypełni lukę dęcia, która się pojawiła w naszym najwyraźniej niedmącym kraju. Niestety,  recenzent sugeruje nawet, że również pionierskość działań habilitanta jest dęta. 

Polecam lekturę dokumentów tego postępowania, rzadko bowiem mamy do czynienia z tak rozrywkową dokumentacją habilitacyjną. Na szczęście (albo i nie) ta dęta habilitacja przeszła i habilitant może już dąć piersią profesorską.

 

Opublikowane w

Słoma habilitacyjna

Oto postępowanie habilitacyjne z geologii na, uwaga, uczelni zacnej, badawczej, a jakże, bo na samym Uniwersytecie Warszawskim. Aż piszący te słowa czuje presję wielkości.

W postępowaniu tym znajdujemy trzy recenzje, z których jedna jest negatywna, druga jest pozytywna 'w stopniu minimalnym’, a trzecia jest pozytywna. Przyznam szczerze, że recenzji nie czytałem (nie chciało mi się) – zaglądnąłem jedynie do konkluzji. Pomimo tego, że recenzenci napisali (być może nawet dostali za to honoraria), postępowanie umorzono.

Smaczku dodaje to, że, jak się dowiadujemy z recenzji w postępowaniu poniższym, komisja habilitacyjna zebrała się i negatywnie zaopiniowała dorobek habilitanta. I jak już zaopiniowała, to wtedy rada wydziału umorzyła postępowanie. I ja bym powiedział, że to są kompletne i całkowite jaja.

Uważam, że rzeczone umorzenie jest skandaliczne. Recenzenci się wypowiedzieli, komisja habilitacyjna się wypowiedziała. jaki to więc ważny interes społeczny przemawia za tym, żeby powiedzieć, że to wszystko się nie liczy.

Mówiąc ogólniej, ja nie rozumiem umorzeń z zasady. Tak się składa, że jakieś pół roku temu głosowałem w sprawie umorzenia postępowania. Podnoszono dwie kwestie. Po pierwsze, to, że umarzamy, nie może oznaczać tego, że nie ponosimy kosztów. Po drugie, ważniejsze, nie możemy sobie robić sami z siebie jaj. Habilitacja to zbyt poważna sprawa, żeby sobie składać wniosek, a potem się rozmyślić. I ja się z tym zgadzam. Nie można się wycofywać z postępowania habilitacyjnego dlatego, bo grozi nam nienadanie stopnia. Jedynym sensownym powodem umorzenia mogłoby być to, że habilitant nie chce już pracować naukowo, dostał objawienia, idzie do klasztoru. Albo słonie ratować na Serengeti. Jeśli nie, to procedujemy do końca. Szanujmy się nawzajem, do cholery!

Jak już wskazałem, sprawa tej habilitacji jednak nie skończyła się wtedy. Otóż pół roku temu habilitant wnioskuje o wszczęcie nowego postępowania habilitacyjnego. Choć muszę powiedzieć, że nie jestem pewien, czy postępowanie jest nowe. Habilitant składa ten sam autoreferat (co uczciwie zaznacza). Powołuje się tę samą komisję, a recenzenci piszą te same recenzje. Jedna jest pozytywna, druga jest pozytywna w stopniu minimalnym, trzecia jest negatywna. Podobieństwo  postępowań jest na tyle duże, że recenzent negatywny pisze to wprost – nic się nie zmieniło, więc nie zmieniła się też jego ocena. Aż człek by się chciał dowiedzieć, czy posiedzenia w tych samych salach o tych samych porach się odbywały.

Niestety, nie dowiadujemy się, jaka była decyzja komisji habilitacyjnej, dokument nie jest zawieszony na stronach habilitacyjnych Wydziału Geologii UW (trzeba jednak przyznać, że to nie tylko w przypadku tego habilitanta nie ma tego dokumentu). Habilitacja jednak przeszła.

A ja mam kilka pytań. Co takiego się zmieniło w ocenie dorobku, że tym razem ta habilitacja przeszła? Czy każdy habilitant na UW może „sobie  umorzyć” postępowanie habilitacyjne, bo mu się decyzja komisji habilitacyjnej nie podoba? I wreszcie: czy u państwa, na Uniwersytecie Warszawskim, tak ogólnie takie jaja się robi? Bo ta nieustanna wyższość, z jaką mówią przedstawiciele UW, pół biedy, że irytuje, ale naprawdę nie licuje z  takim postępowaniem.

Podobno ten blog czyta prorektor UW. Może zechciałby odpowiedzieć na moje pytania. Bo wy, do ciężkiej cholery, macie świecić przykładem. A jeśli takie jaja są na UW, to czego tu oczekiwać w jakiejś Pipidówie? UW jest (podobno) polską czołówką, chce się gonić międzynarodowo. A okazuje się, że wam habilitacyjna słoma wychodzi z postępowań.

 

Opublikowane w

Dna nie ma

Pod poprzednim wpisem pojawiło się następujące postępowanie habilitacyjne.  Z powodu niesamowitości hipotez w autoreferacie już wyrwano trochę owłosienia, jednak moim zdaniem w postępowaniu tym interesujące jest co innego. Otóż prof. Jaskułowski zwraca uwagę na Twitterze na wydawnictwo, które postanowiło wydać monografię habilitantki.

Oto zrzut z ekranu pierwszej strony wydawnictwa PrintOne.

Tak, tak, to 'wydawnictwo’ reklamuje się 'wydawaniem’ wizytówek (tłoczonych i składanych), plakatów, ulotek, kopert i naklejek, a także innych produktów. Z jakiegoś dziwnego powodu 'wydawnictwo’ nie poleca jednak wydawania książek.

Warto sobie zadać pytanie, dlaczego nie ma na stronie internetowej 'wydawnictwa’ PrintOne oferty wydawania książek. Otóż odpowiedź na to pytanie jest tyle zaskakująca, co prosta. Otóż dlatego, że PrintOne to nie jest wydawnictwo. To firma świadcząca usługi drukarskie i mówiąc szczerze, mam wrażenie, że habilitantka osiągnęła nowe dno w polskich habilitacjach. Mam tylko nadzieję, że firma dała jest w bonusie choć z pół kartonu naklejek jakichś czy czegoś.

Po krótkim namyśle postanowiłem jednak zamieścić obraz hipotez habilitantki z tweetu profesora.

Zastanawiałem się też nad komentarzem. Niestety, przychodziły mi do głowy tylko słowa powszechnie uznane za nieparlamentarne.

Komentarz podsumowujący? Okazuje się, że w polskiej habilitacji dna nie ma. I nie ma po co go szukać.

Ale kończę pozytywnie. Otóż niniejszym przyznaję tej habilitacji status rekordzisty w kategoria galeria habilitacyjna.

Opublikowane w

Habilitacyjny klops onomastyczny

Od dłuższego czasu zastanawiam się, czy napisać o następującym linku, który obrazuje niesamowity zbieg okoliczności. Oto mamy dwie habilitacje (pierwsza padła, druga nie) habilitantów przez osoby o łudząco podobnych nazwiskach. Na szczęście  jednak pierwsza osoba nie podała drugiego imienia (może go po prostu nie ma), a druga podaje (może lubi je podawać). Wszelkie wątpliwości, że mogłaby to być ta sama osoba, rozwiewa fakt, że pierwsza habilitacja jest w naukach technicznych, a druga w naukach rolniczych.

To, co jest naprawdę niesamowite tutaj, to to, że zbiegów okoliczności jest w sprawie jeszcze więcej. Okazuje się bowiem, że te dwie osoby mają identyczne osiągnięcie naukowe. Zarówno pierwszy jak i drugi habilitant, tak się niesamowicie złożyło, chcieli się habilitować na podstawie osiągnięcia: „Metody oceny struktury przestrzennej i potencjału obszarów wiejskich wspomagające prace urządzeniowo-rolne i rewitalizacyjne”. I powiedziałbym, że to jest duże łau!

Można tylko powiedzieć, że dużo szczęścia mieli habilitanci, że nie chcieli się habilitować w tej samej dziedzinie. Uf, uf, uf!

Dodałbym już tylko, że ten drugi habilitant powinien również podziękować rodzicom za to, że dali mu drugie imię. W przeciwnym razie byłby klops.

Opublikowane w

Habilitacja hipoteczna

Przyszła poczta i przyniosła wieści dawno już skonsumowanej habilitacji i jednej recenzji (recensja nr 1) w tymże postępowaniu. Jako że recenzja wywołała we mnie dużą wesołość, postanowiłem o niej napisać.

 

Recenzent konkluduje w następujący sposób:

 

Najważniejsze uprawnienia uzyskiwane po nadaniu stopnia doktora habilitowanego polegają na możliwości oceny dorobku naukowego innych badaczy, kierowania własną grupą badawczą oraz samodzielnego kształcenia studentów. W żadnej z tych dziedzin dr Jarosław Wiącek dotąd nie wykazał się aktywnością pozwalającą na ocenę, czy posiada odpowiednie kwalifikacje do podjęcia tych czynności. Jego dorobek nie został dostrzeżony przez międzynarodową społeczność naukową, co nie daje mu mandatu do oceny dorobku innych. Nie kierował żadnym projektem finansowanym przez KBN, MNiSW, czy NCN, więc nie wiadomo, czy potrafi kierować zespołem badawczym. Nie wypromował żadnego magistranta i nie był opiekunem żadnego doktoranta, więc nie wiadomo, czy jest w stanie sprostać wysokim wymaganiom młodych badaczy i zapewnić im odpowiednie warunki do rozwoju naukowego. Niepokojący jest brak staży i współpracy zagranicznej. Prace przedstawione jako osiągnięcie nie są szczególnie nowatorskie i zawierają poważne błędy metodyczne.

 

I ktoś czytający tę recenzję pomyślałby: Co zrobił habilitant? Czy coś w ogóle zrobił? Może jednak zrobił coś, co wskazywałoby na to, że powinien uzyskac habilitację. Okazuje się, że nie za bardzo. I poza 'sporą determinacją’ habilitant nie wykazał się niczym innym. A jednak, jak się okazuje, to wszystko wcale nie przeszkadza recenzentowi w konkluzji pozytywnej. Bowiem prof. Kuczyński, ludzkie chłopisko, ma serce po właściwej stronie. Pisze on bowiem:

 

Przyznam, że decyzja, którą musiałem podjąć była trudna i mam świadomość (liczę, że ma ją również Habilitant), że udzielam kredytu zaufania. Biorąc pod uwagę wszystkie argumenty przedstawione powyżej popieram wniosek doktora Jarosława Wiącka o nadanie mu stopnia doktora habilitowanego. Stwierdzam, że wniosek spełnia wymagania stawiane przez Ustawę o stopniach naukowych i tytule naukowym.



Recenzent udzielił habilitantowi kredytu zaufania, a habilitant dostał habilitację explicite na wyrost. To chyba pierwszy przypadek pozytywnej recenzji habilitacyjnej, w której recenzent proponuje nadać habilitantowi stopień za to, co habilitant dopiero zrobi.

 

Ale tu trzeba wyraźnie powiedzieć: ja osobiście serdecznie dziękuję prof. Kuczyńskiemu. Habilitacja za dorobek in spe to pomysł wręcz genialny. Można przecież zacząć nadawać habilitację wszystkim i za nic. Byle tylko zasługiwali na kredyt zaufania. Proponowałbym nawet nową nazwę: habilitacja hipoteczna!

 

Jednak nie tak chciałbym skończyć. Chcę się pochylić nad trudnością decyzji prof. Kuczyńskiego! Jakżeż musiała być trudna! A zatem chciałbym zapytać. Panie Profesorze, czy wszystko u Pana w porząsiu? Jak Pan sobie poradził z tą traumą? Trzymam Pana wirtualnie za rękę i obejmuję empatycznieprzesyłam recenzenckie całusy. Niech się Pan nie da. Niech ta decyzja, jakże dramatyczna, Pana nie zeżre od środka. Proszę być dzielnym! Proszę pamiętać, ja tylko Pana pomysł nazwałem – do historii za habilitację hipoteczną przejdzie Pan i tylko Pan!!

 

PS. Habilitację nadano. Mój korespondent pisze, że habilitant, dziwnym trafem, nie wywiązał się z kredytu zaufania. Nadal nie robi nic. Mi się nie chciało sprawdzać.

 

Opublikowane w

Nie zadzieraj autoreferatu

No blogu Doktrynalia nowy wpis na temat habilitacji, w której, jak pisze autor bloga:

 

Dzięki tytanicznej pracy kolegów z WPiA UWM udało się jeszcze bardziej zaniżyć poprzeczkę dla habilitacji z nauk prawnych, już wcześniej nisko umieszczoną przez koleżanki i kolegów z WP UwB

 

Zaglądnąłem do autoreferatu i rzeczywiście, o swojej monografii autor pisze tak:

 

Obie te zasady szczegółowo analizuję w monografii, co następnie rozwinięte zostało w pracach napisanych przeze mnie wspólnie z prof. dr hab Genowefą Grabowską….

 

To nie tylko koledzy z WPiA UWM obniżyli poprzeczkę, to również habilitant zaproponował poziom pukania od dołu w dno, które jest już przecież baaaaardzo nisko. Co prawda, można się cieszyć, że w autoreferacie nie ma zdania np. o tym, że prof. Grabowska jest ważną osobistością (nawiasem mówiąc, nigdy wcześniej o Pani Profesor nie słyszałem, co może źle świadczyć o mnie) i lepiej z nią nie zadzierać, ale przecież recenzenci doskonale rozumieją, co im habilitant mówi. 

 

Jest to kolejny wpis, który opatrzę 'tagiem’ 'galeria habilitacyjna’, sytuując cytowany autoreferat w samym centrum tejże kategorii.

Opublikowane w

Krasula w otchłani

Zebrało się kilka spraw, więc piszę post w odpowiedzi. Po pierwsze, chciałbym zwrócić uwagę na harmonogram (tu linka do strony wydziałowej) przebiegu w postępowaniu habilitanta z poprzedniego wpisu. Moim zdaniem, to skandal, że postępowanie opóźniło się aż o 10 miesięcy przez zmianę recenzenta. Oczywiście zmiana mogła wynikać z choroby czy innych ważnych powodów, jednak prawie rok na to, żeby to załatwić, to cyrk na kółkach!

 

Po drugie, pojawił się zarzut o anonimowym, powiedzmy, sądzie kapturowym. Nie zgadzam się z tym zarzutem. Ani w moim wpisie, ani w dyskusji nie pojawiły się, jak sądzę, żadne wycieczki osobiste. Natomiast autoreferat jest dokumentem publicznym i każdy habilitant musi się liczyć z tym, że może on zostać poddany publicznej ocenie. I tak, ta ocena moze oznaczać wyśmianie. Proszę zwrócić uwagę, że mój post dotyczył jedynie autoreferatu. A ten autoreferat jest, moim zdaniem, żenujący. Jednak ja nie chcę przez to powiedzieć nic o samym uczonym. Mówiąc szczerze, że wystarcza zupełnie to, co on sam mówi. Podobnie zresztą oceniami i czasem wyśmiewamy recenzje habilitacyjne.

 

Po raz kolejny chcę podkreślić, że ten blog nie jest pręgierzem habilitacyjnym, co wiecej, rozumiem potencjalne konsekwencje bycia bohaterem wpisu i dyskusji na tym blogu. Przwyołuję postępowania (najczęściej już zakończone, rzadko trwające), które budzą mój sprzeciw; nigdy też nie podejmuję decyzji lekko. Z ostrożnością też podchodzę do listów, które dostaję – nie będę narzędziem załatwiania porachunków.

 

Po trzecie, nie za bardzo mam ochotę po raz kolejny zastanawiać się nad wyższością treści artykułu nad miejscem jego wydania. Powiedziano na tym blogu na ten temat wszystko, a nawet więcej niż dało się powiedzieć. Moje stanowisko jest następujące. Tak, wydawnictwo „Szwagier i krasula” może wydać niezwykłą i doniosłą książkę, nawet jeśli to bardzo mało prawdopodobne. Jednak ja mam prawo ocenić wybór, którego ów naukowiec dokonuje. I jeśli tenże naukowiec wydaje swą perłę w wydawnictwie z siedzibą za stodołą, to ja mam prawo się zastanawiać nie tylko nad poziomem sądów tejże osoby, ale również nad tym, czy jego wybory pozwalają mu np. na promowanie doktorantów.

 

PS. W najnowszym wpisie prof. Sliwerski wyzłośliwia się na temat poziomu polskiej psychologii i jej mizernych wyników. Nie mnie oceniać polską psychologię w porównaniu z resztą świata – nie znam się. Jednak, Panie Profesorze, znaj Pan proporcję. Bo jeśli psychologia jest mierna, to dla polskiej pedagogiki brakuje miejsca na dowolnej skali miernoty naukowej. To nawet nie jest dno w porównaniu z psychologią – to otchłań bez dna.